Liesbet Muermans en Linda Symons werken allebei voor Pallion, een organisatie die palliatieve zorg verleent in heel Limburg. Ze weten dat ook kleine zaken, soms van grote betekenis kunnen zijn.
Linda Symons werkt sinds 2003 als deskundige palliatieve zorg, na een carrière als regulier thuisverpleegkundige. “Ik kende Pallion omdat we al eerder samengewerkt hadden, en op het moment dat er een vacature in de krant kwam, heeft die wekenlang op ons prikbord gehangen. Tot mijn man zei: wat ga je doen, blijven kijken naar dat knipsel, of de stap zetten? Ik heb er dus goed over nagedacht. Mijn eigen ervaring met de ziekte van mijn moeder, waarbij wij als omgeving niet gezien werden, was een trigger om de palliatieve zorg in te gaan, net zoals een patiënt die ik al eerder verzorgde aan het einde van zijn leven. Dat was een bankdirecteur, en in het begin was ik een beetje bang voor hem. Maar hij kon zo stilstaan bij de dingen voor hem belangrijk waren in het leven, en hij vertelde zo open tijdens onze gesprekken. Hij leerde me verder kijken dan het fysieke.”
Voor collega Liesbet Muermans werd het zaadje voor een carrière in de palliatieve zorg geplant tijdens haar job als verpleegkundige op de afdelingen hematologie en oncologie. “Ik wilde toen al verder gaan dan dat fysieke, dan alleen de pijn. Ik herinner mij bijvoorbeeld een jonge patiënt op oncologie die een dochtertje had. Met Sinterklaas smokkelden we binnen voor haar allemaal pakjes binnen, zodat ze daar haar schoen kon zetten. De patiënt is ondertussen overleden, maar zijn vrouw hoor ik nog af en toe. Die contacten reizen mee, ook voorbij de dood.”
“In die periode kreeg ik ook de reactie dat het zo’n deugd deed dat er ook aandacht gegeven werd aan de partner van de patiënt. Dat neem je mee, dat zijn dingen waar je energie van krijgt als het moeilijk gaat. We moeten zoveel doen, maar dat is wat je zeker wil behouden.”
Klein, betekenisvol
“Vroeger werd gezegd dat je maximaal tien jaar in palliatieve zorg blijft werken”, weet Linda, “maar ik vind het na twintig jaar nog altijd fijn om te doen. Als we voor patiënten, naasten en hulpverleners ook maar iets kunnen doen in die periode naar het einde, hoe klein ook, hebben we eigenlijk soms net iets groots en betekenisvol gedaan.”
Ook als ze dat soms zelf niet doorhebben, vult Liesbet aan. “Op een dag had ik het gevoel dat mijn begeleiding niet veel bijdroeg, dat ik niet veel had kunnen betekenen, maar hoorde ik van de echtgenote van de patiënt dat ze zoveel geluk hadden dat ze mij hadden. Daar denk ik nog vaak aan terug. Als ik het gevoel heb dat het niet lukt, is dat niet altijd waar. Misschien is het voor de mensen wel iets, en willen we meer bereiken dan wat we al betekenen. Soms is ook maar haalbaar wat haalbaar is, en dat vergeten we weleens.”
“We horen regelmatig dat we het verschil maken”, vertelt Linda. “Soms durven mensen uitspreken dat het de moeilijkste periode van hun leven was, maar ook de waardevolste.” En die contacten blijven bij. “Als ik door Limburg rijd, zit er achter elke voordeur waar ik ooit ben geweest, een verhaal. Sommigen blijven bij op een goede manier, maar ook moeilijke processen blijven bij.”
Alle hulde aan de patiënten
“Maar de mooiste dagen”, vindt ze, “zijn de dagen waarop je een klein steentje hebt kunnen verleggen. Dat je iets kleins hebt kunnen betekenen.” “En de dagen waarop we iets geleerd hebben”, vult Liesbet aan. “Dat is niet altijd happy en shiny, maar het doet wel iets aan je ziel. Dat je na dagen van twijfel, terug kan komen en voelen dat er voor je gezorgd wordt binnen het team, zodat je terug de energie vindt om verder te gaan. Dat zijn voor mij de betere dagen.”
Op de vraag of ze nog voorbeelden hebben binnen de sector waar ze naar opkijken, is het duo verrassend eensgezind. “Ik kijk heel erg op naar patiënten die de weg met ons aangaan, die daar doorheen gaan. Op hun manier. Dat is niet altijd mijn manier, maar ze komen er wel zo. Daar kijk ik heel erg naar op.” Liesbet: “Dat zijn onze leermeesters. De gezinnen en families die dit toch maar doen.”
LEES MEER OP INFUUS.BE
