Het was lang geleden, maar onlangs heb ik mijn eigen jeugd nog eens bezocht.
Als zoon van een katholieke duivenmelker die in de fabriek veel te hard moest werken voor veel te weinig geld ben ik opgegroeid in een armoedig kil decor, maar in een warme omgeving. Ik omarm en koester de herinneringen aan mijn jeugd met heel veel liefde, ook de zondagen waarop ik niet in de tuin kon spelen en mijn mama haar was niet mocht buitenhangen, omdat de duiven zogenaamd moesten ‘vallen’ in hun duiventil. Uiteraard ging ik als achtjarige mee met mijn pa op zondagse missie naar het volkscafé dat het duivenlokaal was. Ik had er immers een afspraak met de flipperkast. En met de kaatsploeg van weleer, want op zondag werd er altijd gekaatst op de stoep van het café. Ik had ook een afspraak met de reep chocolade die ik steevast kreeg ter troosting van het-niet-mogen-buiten-spelen. En de obligate limonade die daarmee gepaard ging. En als ik geluk had en mijn vader bleef plakken als een doorwinterde toogzweer had ik ook nog een afspraak met een pakje paprikachips als voorafje voor de hete kroketten met dampende vol-au-vent die, samen met mijn mama, aan het wachten waren thuis. Heerlijke onbetaalbare tijden waren dat!
Laatst had ik dus nog eens een afspraak met mijn jeugd. Ik was door mijn neef uitgenodigd om deel te nemen aan een kaatstornooi. Jawel, een waarlijk volks authentiek gouwe ouwe kaatstornooi. Kaatsen is een soort van provinciale kruising tussen een luie variant van baseball en petanque. Een heerlijk zomers tafereel dus. Het moet zowat 37 jaar geleden zijn dat ik ooit nog een kaatsbal van dichtbij gezien heb, laat staan aangeraakt. Maar het was vooral een alibi om nog eens naar mijn hartstreek terug te keren en oude bekenden te zien. Eventueel ook een afspraak met een glaasje rosé, want die gele limonade mijner jeugd heb ik intussen ingeruild voor een roos drankje. Ik mocht ook nog een gast meebrengen. Ik twijfelde geen moment wie dat zou worden. Een held van weleer voor mij. Iemand die ik ondertussen een vriend mag noemen. Een collega. Iemand wiens werk me onwaarschijnlijk getroost heeft door de persoonlijke raakvlakken met onze beider jeugd. Maar vooral iemand die de stilaan verdwijnende kaatssport als geen ander begrijpt en er met evenveel liefde als nostalgie naar kijkt: Dimitri Verhulst.
Het werd een heel ontroerende dag, een pak ontroerender dan Dimi en ik konden bevroeden. De tijd en de wereld stonden heel even stil op dat versgekalkt kaatspleintje. En dat allemaal terwijl het oude wijven aan het regenen was, alsof de hemel aan het meehuilen was bij zoveel schoonheid. Een verdwijnende wereld maakte op dat kaatsplein plaats voor een wereld vol vertier en cameraderie alom. En dat allemaal met dank aan dat verdomde kleine kaatsballetje.
Alle lagen van de bevolking tekenden present op het terrein van mijn jeugd. Een bankier, een arbeider, een professionele werkloze, een winkelier, een dokter, een acteur, een schrijver en mijn eigenste vader. Dat zo’n ogenschijnlijk stom balsportje zoveel mensen kon verbinden, verbindender dan alle pakjes maïzena van de wereld samen, zo bleek.
Ik zag mezelf als klein jongetje een kaats zetten, terwijl mijn vader toekeek en zag dat het goed was. Op dat moment keek ik ook even naar Dimitri en we dachten allebei hetzelfde, denk ik: zie ons hier staan als jongetjes die de tijd van hun leven hebben en hun verleden omarmen om de wereld en de waan van vandaag beter te begrijpen. Zoiets. Het was een maffe cocktail van velerlei emoties, maar onze ogen spraken boekdelen.
Ik wens iedereen zo een herbeleving van zijn, haar of hun jeugd toe. Een herbeleving om het leven van vandaag te kunnen trotseren. Een herbeleving om in het hier en nu hoopvol naar de toekomst te kunnen kijken, met een roze bril desnoods. Ik wens iedereen ook eens een analoge wereld toe in deze veels te snelle digitale wereld. Een analoge tijd op voorschrift. Af en toe eens analoge tijd doorbrengen als een soort van burgerdienst. Een jaarlijks verplichte workshop.
En ik wens iedereen ook een goeie stal toe, want “als ge uwe stal kent, dan kent ge ook de wereld”. Dat zei ooit iemand aan de toog van datzelfde volkscafé. En gelijk heeft hij.
Oh ja, we werden met ons kaatsploegje knap derde, maar voelden ons winnaars omdat we zo’n prachtige dag hadden beleefd, vol van liefde voor de medemensheid.
Ik wens iedereen zo’n pracht van een dag toe. Een kaats- en wijnavond waarop levende dia’s verschijnen voor hen die ze zien willen. En een terugkerend kaatsballetje, dat wens ik deze aardbol toe.
LEES MEER OP INFUUS.BE
