In INFUUS 15 onderzochten we de meerwaarde van een team met verschillende generaties. Daarvoor klopten we aan bij BZIO. In Team 5 werken drie generaties harmonieus samen. Probleemloos, zo lijkt het wel. Alleen als er stagiaires aan de slag gaan, durft het wel eens botsen, vertellen adjunct-verpleegkundigen An (55) en Julie (29).
Zien jullie een verschil in werkhouding tussen de verschillende generaties?
Julie: “Iedereen doet hier hetzelfde werk, maar we vullen elkaar wel goed aan.”
An: “De werkethiek hangt meer af van je karakter, denk ik. Wat we wel merken is dat jongeren soms mondiger zijn.”
Julie: “Stagiaires of studenten durven sneller iets zeggen dan wij vroeger. Toen heerste er eerder een cultuur van luisteren naar oudere generaties. Nu durven ze sneller op hun strepen staan. Dat kan ook makkelijker omdat ze de werk- en stageplaatsen voor het uitkiezen hebben. Vroeger was dat niet zo.”
An: “Die mondigheid is een goede zaak, maar het snijdt aan twee kanten. Ik heb nog meegemaakt dat verpleegkundigen zich verstopten als de dokter kwam, en dat was uiteraard niet ok, maar je moet wel nog respect hebben voor je overste en dat is nu soms wat minder. Als stagiaires al vanaf het begin duidelijk maken dat ze geen weekends of late shiften willen doen, denk je soms wel: hoe gaat dat eindigen?”
Kan je als oudgediende nog bijleren van net afgestudeerde collega’s?
Julie: “Soms wel, maar vaak is het toch net wat anders in het werkveld dan in theorie.”
An: “Eigenlijk staat de praktijk die ze krijgen op school al te lang stil. Het strookt niet met de werkelijkheid. Als wij moeten werken zoals het aangegeven wordt op school, zijn we in de namiddag nog bezig met wassen. Het is dus eerder zo dat ik hen meeneem met mijn ervaring dan andersom.”
“Maar op het vlak van computers is het omgekeerd. Voor de jongere generatie is dat vanzelfsprekend, maar wij hebben dat niet geleerd op school. Op dat vlak moet ik hen geregeld vragen hoe dingen werken.”
Hoe is de verstandhouding tussen generaties onderling?
Julie: “Ik vind het fijn om met oudere mensen te werken. Je leert dan veel meer bij dan wanneer je alleen tussen mensen van je eigen leeftijd vertoeft.”
An: “Omgekeerd is het ook zo dat wij leren van het jeugdig enthousiasme. Al moet je sommige jongeren af en toe ook een beetje temperen. Enthousiasme is leuk, maar soms is het te veel, en dan zeggen we weleens dat het rustiger moet. Soms gaat dat gewoon over de muziekkeuze. Een momentje boenke-boenke kan zeker, maar daarna zetten we het uit. (lacht)”
“De jongeren noemen ons vaak hun mama’s, want ook als ze niet-wergerelateerde problemen hebben, kunnen ze hier altijf bij iemand terecht.”
Klopt het dat jongeren sneller van job wisselen?
Julie: “Binnen ons team merken we dat niet, en ik zou het ook zelf niet doen. Ik leer hier na zeven jaar nog elke dag bij en als je dan elke paar maanden van job verandert, moet je telkens opnieuw beginnen.”
An: “Mensen die hier weggaan, beklagen het zich altijd. Ik denk eigenlijk vooral dat het afhangt van de afdeling. Jongeren moeten zich geborgen voelen. Van een goede werkplek zullen jongeren niet zo snel vertrekken.”
Denk je dat de zorg zal veranderen door de nieuwe generaties patiënten en professionals?
An: “Patiënten zijn nu al een pak mondiger geworden. Ze nemen minder als vanzelfsprekend en stappen sneller naar de ombudsdienst.”
Julie: “Zelfs ik merk dat verschil al, op de zeven jaar die ik werk. Na de coronacrisis is dat nog toegenomen.”
An: “Soms houd ik mijn hart vast voor als ik later hulpbehoevend ben. Je ziet de zorg verzwakken, zeker in woonzorgcentra, waar de medewerkers allemaal ploeteren. De stress is er continu hoog. Ze willen hun werk graag goed doen, maar het gaat gewoon niet.”
LEES MEER OP INFUUS.BE
