Kijken naar uzelf, ik ben er nooit een krak in geweest. Het is en blijft een workshop. Dat klinkt misschien raar uit de mond van een acteur, maar toch is het zo. Het voorbije jaar heb ik nochtans heel hard naar en in mij laten kijken. Ik maakte mijn meest persoonlijke televisieprogramma ooit: Patiënt Dompi. Ik maakte ook de beste keuze ooit, namelijk een gastric bypass ondergaan.
Het was een heftige tocht naar de betere versie van mezelf, Dompi 2.0. Omdat ik merkte dat er behoorlijk wat vooroordelen rond dit thema hangen. En omdat ik merkte dat er nog heel wat schaamte gepaard gaat rond zo’n ingreep. Daarom wou ik er televisie van maken.
En toen was het zover, meer dan een jaar later, komt mijn programma op antenne. Deel ik mijn verhaal. Met de oh zo boze buitenwereld. Dat zoiets spannend is, is een understatement van jewelste. Zo gaat het nu eenmaal in dit leven als ge u kwetsbaar opstelt. Iets met hoge bomen en veel wind vangen. Iets met beste stuurlui die aan wal staan. Want ik weet dat ik vele mensen troost kan bieden, maar ik weet ook dat er op de zogenaamde sociale media met kilo’s modder gegooid zal worden. En met bloemen, maar soms dus ook met stront, want laat ons wel wezen… “zo’n operatie is een gemakkelijkheidsoplossing.” “En dat wij mee moeten betalen voor de operatie van zo’n vetzak, is toch schandalig, meneer”. “Tja, zo kan ik het ook!” “Ge hebt geen karakter.” “Naar zo’n vetfobing programma ga ik niet kijken, zenne!” “Kankerpatiënten, ja die moeten geholpen worden, maar gore dikzakken toch nie?”
Een kleine (pis)bloemlezing uit de reacties na de eerste aflevering. Ik kan aardig wat columns vullen met giftige reacties. Gelukkig kan ik tonnen meer columns vullen met positieve.
Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat deze jongen aardig onder de indruk is van wat het allemaal losmaakt. Het doet me meer dan ik soms zou willen. Nu ik flink wat kilo’s ben afgevallen, het equivalent van 252 pakjes gezouten of ongezouten boter, ben ik ook een pak emotioneler geworden. Iets wat ik niet had zien aankomen, eerlijk gezegd. Nu ik mijn ‘vleesharnas’ heb afgeworpen, dringen de dingen harder binnen. Dat is eigenlijk heel fijn, maar ik merk ook dat ik me ertegen moet wapenen, dat ik een andersoortig harnas bij elkaar moet zien te smeden.
Gelukkig lukt dat, omdat ik goed omringd ben. Door het beste lief en de heerlijkste kinderen ter wereld. En de schoonste vriendenclub die er bestaat.
Maar dus ook mensen die ik niet ken en die mij lieve berichtjes sturen. Zoals die vrouw die drie jaar geleden ook een ingreep had laten doen, maar het nog steeds niet durfde vertellen aan haar zus. Maar dat misschien nu wel zou durven door mijn getuigenis. Of iemand die zich herkende in mijn verhaal en in actie is geschoten of eindelijk thuis durft te praten over zijn, haar of hun gevoelens. Een dochter die eindelijk tegen haar papa durft zeggen dat ze zich zorgen maakt over diens gezondheid. Iets bespreekbaars maken.
Op die manier kunnen we levens veranderen of misschien zelfs redden. Ik wil niet zozeer dure punten scoren bij de zelfverklaarde televisievakjury, maar laat ons wel moed verzamelen om ons hart op tafel te leggen bij de mensen die we graag zien.
Ik zal nooit de blik in de ogen van mijn zoon vergeten toen hij mij onlangs vastpakte en zei dat het de eerste keer in zijn leven was dat hij helemaal rond mij kon met zijn armen. Dat ik opnieuw met hem kan basketten in de tuin zonder dat hij bang hoeft te zijn dat ik neerstuik, omdat mijn hart het begeeft. De glimlach van mijn lief wanneer ze ziet dat ik me gelukkig voel in mijn lijf en geest. En dat ik nog energie over heb als ik thuiskom na weer zo’n drukke werkdag. En dus niet in de zetel plof als een uitgebluste schotelvod. De ingebeelde twinkel in mijn overleden mama’s ogen wanneer ze zou zien dat ik fit en gezond ben.
Ik heb gekozen voor mezelf. Levenslang zal ik moeten kiezen voor mezelf. Ik heb gekozen om hier nog langer rond te lopen op deze aardkloot. Het liefst van al met al de mensen die ik graag zie en dat zijn er best veel ondertussen.
Ik kan ondertussen de Patiënt zachtjes uitgommen in de titel van mijn programma. Ik zal er een nieuw woord voor in de plaats zetten: dankbaar. Deze Dompi is zo dankbaar. Merci!
Dominique Van Malder
