Dominique Van Malder
Verliefd worden op een park? Ik kan dat. Ik doe dat. Ik ben dat. Met dank aan Yuko, onze koffiebruine pluchen labradoodle. Zij was het die me leidde naar het park waar ik ondertussen vol van ben.
Een hond hebben is eigenlijk een leiband hebben die leidt naar sociaal contact. Een vrijgeleide om met eender wie een gesprek aan te knopen met de hond als bindmiddel. Als excuus. Een hond is een gouden ticket naar verbintenis.
Zo laat ik me al eens graag leiden door mijn hond, alsof zij met mij op wandel is. Alsof ik aan de leiband lig. Niet wetend waarheen we gaan. Ons laten verdwalen in eigen stad.
En zo kwamen we ooit in het Azaleapark terecht, een verborgen parel vlak om onze hoek. Een wonderlijke plek. Aan de rand van een grootstad.
Ik zag er jongeren hangen en bejaarden petanquen. Er werd gebasket, gevoetbald. Gepicknickt. Gezeten. In het gras. Op een bank. Er werd gedronken. Gefietst. En gewandeld. Door Yuko. En mij. Het leek alsof we door een idyllische postkaartje wandelden. Zo vredig van aard. Zo vredig op aard. Alsof de tijd heel even stilstond en er geen tijd was om te denken aan de wereldoorlogen hier op deze aardbol.
Jong en oud, alle kleuren ter wereld werden vertegenwoordigd en lachten ons toe. Het zonnetje deed onderwijl ook haar best dit schouwspel van het mooiste licht te voorzien.
Sindsdien verdwalen Yuko en ik met graagte in dat park. Dagelijks. Zelfs tweemaal daags. Zonder doktersvoorschrift. Maar goed voor het hart. En de moraal. En de stappenteller. En voor de gemeenschap.
Het park herbergt een school, een academie, een buurthuis, enkele sociale woningen, een basketbalplein, een zandbak, een voetbalveldje, speeltuigjes allerhande en ja, zelfs een heuse, gezellige hondenwei. Dat maakt dat alle lagen van de bevolking daar present tekenen. Van verdwaalde toeristen tot mensen die geen tuin hebben en verpozen in het park. Van scholieren tot gepensioneerden. Van nieuwkomers tot oudjes. Van kindjes tot ouders. Koppeltjes die stiekem afspreken onder een boom. Een heerlijke mix zowaar.
Ik kom nu meer dan een jaar dagelijks in het Azaleapark, in weer en wind, altijd vergezeld van mijn hond. In het begin waren het uitstapjes van twintig minuutjes, maar tegenwoordig duren die twintig minuutjes bijna een uur. Omdat ik er steeds aan de babbel geraak met jong en oud. En daar maken we de stand van wereldse zaken op. Babbelen we over hoe het eraan toegaat in deze samenleving. Daar in dat parkje wordt er in alle peis en vree met en door malkander geleefd. En beleefd.
Af en toe word ik uitgenodigd in het buurthuis waar ik een roseetje drink. Of een koffie. Of waar ik een spelletje bingo speel met ouderlingen. Als je wil weten wat de mensheid over de wereld denkt, kom dan naar het buurthuis, waar de vinger aan de pols wordt gehouden. Ook politici zijn er welkom trouwens, heel erg zelfs. Als je het Azaleapark kent, dan ken je de wereld.
In dat park praat ik ook met spijbelende studenten. Met gelukzoekers. In dat park speel ik een potje basket met mijn zoon, terwijl de hond toekijkt. In dat park praat ik met Willy wiens vrouw een tijdje geleden gestorven is en die heelder dagen naar zijn jukebox luistert en Yuko verwent met hondse snoepjes. Het breekt zijn eenzaamheid. Elke dag kijkt hij uit naar ons gezelschap. En dat is wederzijds. In dat park praat ik met Lydia wiens kat jaloers is op mijn hond. Het braakt haar dag. In dat park zwaai ik elke dag naar een mevrouw die telkens lacht als we voor haar raam passeren.
Dat park is familie geworden.
Wel, in dat hemelse park, mijn Azaleapark, voel ik me een mens tussen de mensen. In dat park heerst er vrede. En dat is zaligmakend. Amen.
Ik wens iedereen een Azaleapark toe in zijn, haar, hun leven. Ik wens de wereld een Azaleapark toe. Meer zelfs, ik wou dat de wereld zelve een Azaleapark was. Een park vol azalea’s, dromen en bakken liefde. En verbinding. Een park nog verbinderder dan een fabriek vol maïzenapakskes.
Voortaan noem ik mijn Azaleapark mijn Maïzenapark.
En raad eens wie er mij op dit eigenste moment komt porren met haar natte snoet en leiband in haar bek? Jawel, het is Yuko. Tot hier mijn ode. Het Azaleapark roept…
LEES MEER OP INFUUS.BE