“Vermijd gewone zeep, gebruik geen scrubs noch geparfumeerde crèmes, let op metalen, parabenen en sulfaten…” Wat je als kankerpatiënt allemaal beter niet gebruikt als je last hebt van een droge, jeukende of schilferende huid, daarover bestaat er informatie genoeg. Maar wat kan wel? Dat was ook voor Lies De Nyn een zoektocht.
Het is een spannende maand voor ex-borstkankerpatiënte Lies De Nyn. Haar geesteskindje Moksi, een nieuwe lijn uniseks verzorgingsproducten op maat van kankerpatiënten, wordt in november gelanceerd. Moksi komt van het Engelse moxie, wat staat voor doorzettingsvermogen en vastberadenheid, voor de wil om tegenslagen of een moeilijke periode met kracht en moed te doorstaan. En dat is precies wat Lies De Nyn heeft gedaan.
Kerst, corona en… kanker
We schrijven december 2020. Lies, net 27, is helemaal gelukkig in haar relatie, woont sinds september samen met een vriendin en is happy met haar nieuwe baan. Het gaat haar voor de wind. Maar dat was niet op die verdomde K gerekend. Lies De Nyn: “Toen ik een jaar of 16, 17 was, heb ik een heel zware borstontsteking gehad. Omdat er veel klierweefsel zat, moest ik daarna elk jaar naar de radioloog. Maar ja, je weet hoe dat gaat. Voor je het beseft, is er weer een jaar voorbij.” Op aanraden van haar huisarts maakte ze uiteindelijk toch een afspraak. “Er zat iets, maar – zo vertelde de radioloog – gezien mijn leeftijd, ging het waarschijnlijk om een fibroadenoom, een onschuldig borstgezwel dat bij jonge vrouwen wel vaker voorkomt. Ze konden over een paar maanden een MRI maken…”
Lies’ huisarts kreeg het verslag ook en bij hem gingen er alarmbellen af. Een paar maanden eerder zat er nog niets en dus wilde hij voor de zekerheid een biopsie laten doen. “Ondertussen was het bijna kerst en met corona moest je wat langer wachten. Toen ik mijn huisarts de maandag na het kerstweekend belde voor de resultaten en hij me vroeg om langs te komen, wist ik hoe laat het was. Nog diezelfde avond had ik een afspraak met de oncoloog.”
Een rollercoaster nieuw jaar
Op de laatste dag van het jaar moest Lies allerlei testen en scans laten uitvoeren om na te gaan of er geen uitzaaiingen waren. “Uiteindelijk heb ik oudjaar ‘gevierd’ met een vriendin. Twee weken later werd ik geopereerd en zagen ze, tijdens een sentinelklierprocedure, dat een paar minuscule cellen reeds richting mijn oksel waren gemigreerd. Toen hebben ze gelijk enkele lymfeklieren weggenomen. Daarna had ik twee à drie weken de tijd om een eicelpick-up te doen, voor ze mijn eierstokken zouden stilleggen om ze te beschermen tegen de chemotherapie en omdat ik een hormoongevoelige borstkanker had.”
Van februari tot juni volgden een reeks chemokuren en na drie weken ‘rust’ een maand lang bestralingen, elke dag. “Wat me die hele periode overeind hield, waren de uitjes. Mijn vriend en ik hebben altijd geprobeerd om weg te gaan als ik een goede week of een goed weekend had, meestal met de mobilhome. Je zit nog steeds in dezelfde situatie, maar de week breken en die verandering van omgeving deden me echt wel deugd.”
Onbekend terrein
Wat het hardst aankwam? “Dat ik in die coronaperiode veel alleen moest doen. “Ik werd ‘gedropt’ aan de deur en moest dan alleen naar binnen. Alleen naar alle afspraken, alleen naar de behandelingen… Mensen hebben precies ook een beetje schrik van je, omdat je zo jong bent en ze niet weten wat ze moeten zeggen. Zelfs voor je eigen vrienden is het onbekend terrein. Een tip voor verzorgend personeel: vermijd uitspraken als ‘daar kan ik inkomen’ of ‘ik begrijp je’; op de afdeling oncologie zijn ze hier duidelijk goed in getraind.”
Ook het papierwerk viel Lies zwaar. “Brieven, rekeningen, al die correspondentie, het is gewoon te veel, zeker wanneer je last hebt van een chemobrein. En ja, er bestaan supportgroepen, maar blijkbaar zit er toch een gat in de communicatie tussen het ziekenhuis, de supportgroepen en de patiënten.”
Het idee van Moksi
Een derde opdoffer was de impact van de behandelingen op Lies’ huid. “Vijf dagen na de eerste chemo was mijn huid al zo droog als iets. Terwijl ik ziek was, moest ik naar ’t stad om te zoeken naar geschikte producten. Daar sta je dan, etiketten uit te pluizen om er zeker van te zijn dat er geen parfums, parabenen of rare dingen in zitten. Allesbehalve ideaal. In het ziekenhuis word je goed verzorgd en krijg je wat flyers in je handen geduwd ‘voor later’. Maar het effectieve ziek zijn thuis, dat moet je alleen doen. Ik denk dat daar nog heel veel gaten kunnen worden gedicht.”
Met het grote gat in de markt voor kankerpatiëntvriendelijke verzorgingsproducten ging Lies zelf aan de slag. “Aanvankelijk wilde ik cadeaupakketten samenstellen, maar omdat ik zelf zo moeilijk producten vond waarvan ik echt tevreden was, besloot ik mijn focus verleggen.” Met het geld dat Lies via crowdfunding inzamelde, kreeg ze een grotere lening van de bank. Ze vroeg tevens een kmo-groeisubsidie, werd geselecteerd voor Start it Accelerate (een acceleratorprogramma met een jaar lang gratis begeleiding), en zocht en vond de juiste partners. “Dat laatste heeft toch wel zes tot zeven maand geduurd. Ik wilde een partner vinden waarmee ik duidelijk kon communiceren, in mijn eigen moedertaal. Ik wilde uiteraard ook zeker zijn van de veiligheid en kwaliteit.”
Uniseks verzorgingslijn
Fast forward naar oktober 2023, een spannende maand voor Lies. Ze rond de laatste producttesten af, heeft vlakbij een warehousepartner gevonden, en de lancering van haar webshop is nakende.
“Het Moksi-gamma bestaat uit een lippenbalsem, een gezichtscrème, doucheboter, bodylotion en een shampoo. Alle afgestemd op de noden van oncopatiënten. De shampoo bijvoorbeeld is bedoeld om twee keer in de week je haar mee te wassen en is zeer geschikt voor mensen die een ijskap dragen. Testers zijn ook ontzettende fans van de doucheboter. Die ziet eruit als boter, maar in contact met water wordt de boter melkachtig en smeerbaar.”
Moksi is trouwens een uniseks verzorgingslijn. “Dat was ik altijd al van plan, want mannen krijgen ook kanker. Kanker kent geen gender of kleur. Voor mannen is die drempel bovendien vaak nog hoger. Je moet je huid zeker drie keer per dag insmeren en brengt dus veel tijd door in de badkamer.” Ongelukkig toeval wil dat er bij Lies’ papa, exact een jaar nadat Lies klaar was met haar behandelingen, een heel zeldzame vorm van lymfeklierkanker, mantelcellymfoom (in België zijn er maar twee gevallen van per jaar, nvdr). “Ik kon mijn papa meteen optrommelen als mannelijk model”, lacht Lies. “Gelukkig is hij ondertussen terug thuis aan het bekomen en lijken de behandeling en de stamceltransplantatie aan te slaan.”
Nog maar het begin
De lancering van Moksi in november is overigens nog maar het begin. “De webshop vond ik erg belangrijk omdat mensen geschikte producten dan gewoon online kunnen bestellen. Maar de bedoeling is wel om de producten in ziekenhuis(apothekers) en winkels te krijgen. Moksi heeft bovendien een boodschap: kanker mee bespreekbaar maken. Hiervoor werk ik samen met een bedrijf uit Antwerpen. Zij helpen mij met social media. Ik hoop een gespreksopener te kunnen zijn.”
Of Lies altijd zo’n aanpakker is geweest? “Ik kan, ik moet en ik zal. Zo ben ik altijd geweest. Misschien dat ik anders in het leven sta door kanker – al is dat moeilijk om te zeggen, want ik neem nog steeds medicatie, wat onder andere een invloed heeft op mijn humeur, maar in de kern ben ik nog steeds dezelfde Lies.”
LEES MEER OP INFUUS.BE:
