“We krijgen info van honderden patiënten binnen”
Op de diabetesafdeling zien consultaties er vandaag een stuk anders uit dan pakweg tien jaar geleden. Vingerprikken en handmatige injecties hebben plaatsgemaakt voor sensoren en insulinepompen. Een stap vooruit voor de patiënten, maar ook een behoorlijke uitdaging voor de diabeteseducatoren die te maken krijgen met een nieuwe manier van werken, maar vooral ook met héél véél data.
Els Heyde werkt als hoofdverpleegkundige op de afdeling diabeteszorg van het Imeldaziekenhuis in Bonheiden en staat dus op de eerste rij om alle evoluties te volgen. “De twee grootste veranderingen, zeker voor mensen met type 1 diabetes, zijn de sensoren die bloedsuiker opvolgen in plaats van de klassieke vingerprikken, en de sensorgestuurde insulinepompen”, steekt Els van wal. “Die twee evoluties hebben een hele verandering in opvolging teweeggebracht. In de eerste plaats in de hoeveelheid data waar we nu mee te maken krijgen. De uitdaging voor ons is om die te interpreteren en feedback te geven.”
Nood aan tijd en structuur
Ook de begeleiding van patiënten in de nieuwigheden, is uitdagend, vertelt ze. “Voldoende medewerkers inplannen om mensen wegwijs te maken in al die technologische snufjes is niet makkelijk. Veel devices worden bij voorkeur aan de smartphone van de patiënt gekoppeld. We hebben tech-minded mensen die er snel mee weg zijn, maar ook diabetici die eigenlijk hun smartphone alleen gebruiken om mee te bellen. Om hen te helpen bij het installeren van apps, het aanmaken van accounts… dat vraagt tijd.” En een nieuwe manier van aanpak, want door alles digitaal te registreren, beschikt het ziekenhuis nu op elk moment over de gegevens van elke patiënt. “Mensen hebben het gevoel dat ze continu opgevolgd worden, maar we krijgen data binnen van honderden patiënten. Dus moeten we structuren uitwerken om die allemaal te kunnen opvolgen en begeleiden. Dat is niet makkelijk. Vroeger deed je je job voornamelijk op de vloer, tijdens de consultaties en vandaag is een heel stuk digitaal. Dat deel van de job is veel minder tastbaar en er kruipt meer tijd in dan we hebben.”
Het is een evenwichtsoefening tussen de voordelen die de technologie biedt, en de werkdruk die daar tegenover staat. “Natuurlijk is het fijn als het goed loopt. Als een patiënt thuis in de problemen zit moet die maar een belletje geven en dan kunnen we meteen online naar de data kijken, en handvaten bieden om het probleem thuis zelf aan te pakken. Die hulp kunnen geven op afstand, in plaats van alleen maar tijdens de fysieke consults die ze om de vier maanden hebben, geeft veel voldoening. Toch dat neemt niet weg dat de uitdagingen die de technologie met zich meebrengt voor het team, zwaar worden onderschat.”
Affiniteit is aangewezen
De optie om niet mee op de kar te springen? Die is er niet op de diabetesafdeling. “We moeten iedereen meekrijgen in die technologische vooruitgang, zeker de oudere populatie, om te voorkomen dat ze binnen een aantal jaar niet meer mee zijn met hun behandelingen en opvolging.”
Daarbij is het voor Els vooral belangrijk dat patiënten het aangeven als iets niet lukt. “Je moet als team laagdrempelig zijn zodat mensen durven communiceren wat lukt en wat niet. Alleen zo krijg je ze mee.” En wat geldt voor de patiënten, geldt ook voor de medewerkers, want ook nieuwe diabeteseducatoren op de afdeling hebben vaak tijd nodig. “Je hebt je basisjob als lesgever, en daar komt dan het hele digitale luik nog bij. Het is een mooie uitdaging, maar als je iets niet begrijpt, is het ook belangrijk dat je dat durft aangeven.”
Eerst de mens
Het belangrijkste, besluit Els, is dat ze op de afdeling vooral ook oog blijven hebben voor de mens achter de technologie. “Je moet geen technologie gaan implementeren alleen maar omdat het technologie is. De patiënt moet er effectief beter van worden. Het is aan ons om met hen in dialoog te gaan om te kijken hoe technologie hen kan helpen. Als je devices zo kan inzetten dat je patiënt een kwalitatiever leden kan leiden, dan is mijn job de mooiste job ter wereld.”
Lees ook op INFUUS:
