Tijdens deze coronaperiode is er veel geschreven over het mentaal welzijn van kinderen en jongeren. Het is fijn om te lezen en te horen dat het steeds hoger op de agenda staat. De aandacht groeit en met ons allen zoeken we naar antwoorden.
De keerzijde van de aandacht is dat het veel te vaak gaat over het ‘wachten’ op de nodige ondersteuning en hulp. De kinderrechtencommissaris drukte het nogmaals uit met haar titel van haar jaarverslag 2021: ‘Het wachten moe’. We slagen er met onze samenleving, met onze jeugdhulp, met onze geestelijke gezondheidszorg niet in om er een passend antwoord op te geven.
Gelukkig zie ik veel signalen dat we samen op zoek zijn naar creatieve manieren om het welbevinden van kinderen en jongeren te versterken en liefst niet via de klassieke weg van doorverwijzen en extra plaatsen.
Bemoedigend hierbij vond ik de gesprekken met medewerkers van het jeugdwerk voor wie dit thema ook heel hoog op de agenda staat. Zij roepen om hulp van de basiswerkers in het jeugdwerk om hen te ondersteunen, omdat zij vaak als eerste signalen opvangen. En zo is het ook voor kinderbegeleiders, leerkrachten, sporttrain(st)ers, leid(st)ers, artsen….
Dit brengt mij tot mijn droom van een nieuwe vorm van jeugdhulp. Bottom line is dat we moeten stoppen om kinderen en jongeren toe te leiden naar de jeugdhulp, maar dat we een jeugdhulp moeten vormen die naar de kinderen en jongeren toekomt. Elk kind, elke jongere wil zoveel mogelijk gewoon een kind zijn, een jongere zijn en hoe kan dat beter dan dat ze maximaal kunnen participeren aan wat kinderen en jongeren doen: vrienden ontmoeten, leren wat ze graag doen, chillen in een warme omgeving, sporten, jeugdbeweging…
Laat dit nu juist dingen zijn die kinderen en jongeren in de jeugdhulp vaak missen en waardoor ze zich nog ellendiger gaan voelen. Al te vaak moeten we horen dat doordat kinderen en jongeren in moeilijke gezinssituaties leven en in contact komen met jeugdhulp, ze veel minder de dingen kunnen doen die zoveel andere kinderen en jongeren wel kunnen.
Wat een kans hebben we om alle mensen die nu werken in de jeugdhulp, in de geestelijke gezondheidszorg anders te gaan inzetten en hen veel meer te laten investeren rechtstreeks op de plekken waar kinderen en jongeren blijven.
De Over Kop Huizen zijn daar voor mij een fantastisch voorbeeld van. Over Kop Huizen zijn plekken waar jongeren binnen en buiten kunnen lopen om elkaar te ontmoeten, te chillen… Tegelijk zijn het plekken waar je een luisterend oor vindt als je je niet goed voelt, als je met iets zit. Professionelen zitten er klaar als het nodig is, op de plek zelf. Geen doorverwijzing, geen wegschuiven naar iets bijzonders… Welbevinden, nood hebben aan ondersteuning wordt deel van het gewone.
Hoe mooi zou het zijn om nog veel meer van die plekken te hebben. Of heel lokale netwerken waar we met ons allen de handen in elkaar slaan om elkaar te ondersteunen. Leiders van de jeugdbeweging die terecht kunnen bij hulpverleners die hen ondersteunen wanneer ze kinderen hebben die zich niet goed voelen, hulpverleners die rechtstreeks in de klas komen om leerkrachten te ondersteunen, sportclubs die omringd worden met professionelen die met hen het zich goed voelen van jongeren kunnen versterken….
Deze droom is waar we als agentschap Opgroeien willen voor gaan. Laten we met ons allen zorgen dat we klaar staan voor kinderen en jongeren, zoals een jongere het zelf uitdrukt: “je moet blijven geloven in jezelf, blijven geloven dat er altijd mensen zullen zijn die klaar staan voor jou”
LEES OOK OP INFUUS:
