Dag Ragna. Alvast bedankt dat je jouw verhaal wilt delen met onze lezers. Kan je wat meer over jezelf vertellen?
“Ik ben Ragna, 43 jaar oud, woon in Antwerpen en ben alleenstaande mama van een dochter van twaalf. In de zomer van 2018 ben ik met zuur aangevallen door m’n ex-partner en sindsdien ben ik een brandwondpatiënte.”
Hoe heb je de eerste weken na de aanval ervaren?
“De eerste twee weken na de aanval lag ik in coma, daarna verbleef ik bijna drie maanden in het ZNA Stuivenberg. 41 procent van m’n lichaam is verbrand, wat betekent dat ik allerhande huidtransplantaties kreeg. Eenmaal die operaties achter de rug waren, dacht ik dat het ergste gepasseerd was, maar eigenlijk begint het hele proces dan nog maar. Fysiek is het wennen, die littekens zijn wennen en ook psychologisch is het heel zwaar: je ziet er plots zo anders uit. Maar gelukkig kon ik – eenmaal uit het ziekenhuis ontslagen – voor de nazorg terecht bij Oscare.”
Daar krijg je nu verdere verzorging?
“Oscare gaat verder dan verzorging alleen. Het is een nazorgcentrum waar aan preventie, sensibilisering en onderzoek gedaan wordt en daarnaast worden er ook opleidingen gegeven. Er zijn dagelijks kinesisten aanwezig en ook twee dagen per week dokters, een bandagist, een psycholoog en een verpleegkundige. Eigenlijk kan je er met heel wat vragen en zorgen op een laagdrempelige manier terecht. Als brandwondpatiënt kom je er vaak jarenlang: ik ga zelf na drieënhalf jaar nog steeds dagelijks naar de kinesist. Daarnaast zijn ook de lotgenoten die ik daar ontmoet ontzettend belangrijk voor mij.”
De lotgenoten? Vertel!
“Voor ik brandwondpatiënt werd, was ik nog nooit iemand tegengekomen die dat was. Je voelt je dus snel alleen, maar dankzij de ontmoetingen met lotgenoten ebt dat gevoel weg. Je voelt je niet raar meer en kijkt heel snel door de brandwonden van de ander heen. Je voelt je opnieuw een persoon en leert jezelf aanvaarden. Het is heel heftig om in het begin in de spiegel te kijken. Mensen kunnen soms ook – gewild of ongewild – pijnlijke opmerkingen maken. Samen met lotgenoten kan ik over al deze zaken ventileren, lachen, praten en huilen.”
“Wat daarnaast ook heel fijn is, is dat lotgenoten je tonen wat je kan verwachten in de toekomst. Iemand die al veel langer verbrand is, heeft zoveel tips en weet écht hoe het voelt. Dokters geven veel raad en helpen waar ze kunnen, maar het zijn toch de mensen die het zelf hebben meegemaakt, die écht weten hoe het voelt.”
“Helaas ligt onze lotgenotengroep door de pandemie deels stil. De activiteiten mogen niet meer doorgaan. Vroeger was er bij Oscare een binnen- en buitengeloop van patiënten, maar dat kan nu natuurlijk even niet. We zijn zelf al risicopatiënten en dus moeten we extra voorzichtig zijn. Toch hoop ik echt dat we elkaar snel terug mogen zien. Er staan voorlopig enkele kleine evenementen op het programma, zoals een workshop maquillage, zodat je zelf je littekens leert camoufleren. Ik hoop écht dat die kan doorgaan, want dat samenkomen met lotgenoten, da’s voor mij een enorme meerwaarde.”
Hoe kijk je naar de toekomst?
“Ik heb goeie dagen, maar er zijn ook factoren waardoor alles soms veel minder leefbaar is. Temperatuurverschil en stress zorgen voor een slechtere doorbloeding en een gespannen gevoel in mijn littekens, en op zo’n dagen doet echt alles pijn. Ik kan nu al eens een dagje overslaan bij de kinesist, maar meer nog niet. En dus kijk ik dag per dag naar de toekomst. Maar één ding is zeker: de expertise van Oscare en de lotgenoten die ik in de afgelopen jaren heb ontmoet, zorgen er mee voor dat ik dit ontzettend moeilijke proces toch een stuk gemakkelijker aankan, elke dag opnieuw.”
Bedankt voor deze openlijke babbel Ragna!
LEES OOK OP INFUUS:
