Ria Vanschoenwinkel, directeur Verpleeg- en vroedkunde bij UZ Brussel, zoekt naar redenen voor het nijpend tekort aan technische verpleegkundigen, een tekort dat tijdens de coronacrisis extra voelbaar werd.
Wat tijdens deze coronacrisis eens te meer duidelijk werd, is dat een aantal zorgverleners weinig in de belangstelling staan maar niettemin essentiële functies vervullen. En net omdat ze weinig aandacht krijgen, zijn het knelpuntjobs. Noteer dus: te weinig bekende maar essentiële jobs waaraan bijna doorlopend een acuut tekort is. Waar knelt het schoentje?
Over welke jobs gaat het? Eerst dit. De verpleegkundige professie in het algemeen is al jaren in mindere of meerdere mate een knelpuntberoep. Wie in de verpleegkundige opleiding slaagt, vindt daardoor met zekerheid een job. Toch is er bijna doorlopend een tekort. Wat houdt dan tegen om er aan de slag te gaan? De onterechte perceptie dat verpleegkundigen vooral bezig zijn met ‘was & plas’? Verpleegkunde is een wetenschappelijk gefundeerd beroep dat in de eerste plaats om expertise en vaardigheden draait. Informatica speelt er bijvoorbeeld een toenemende rol omdat die kan bijdragen tot hogere doeltreffendheid en patiëntveiligheid.
Misschien bestaat de perceptie dat de job weinig wordt betaald? Ook dat beeld klopt niet. Verpleeg- en vroedkundigen krijgen een goede verloning en hun overuren worden vergoed. Ook verpleegkundigen kunnen zich trouwens specialiseren en hoe meer ze dat doen, hoe meer ze kunnen verdienen. Misschien zijn het de avond-, nacht- of weekenddiensten die afschrikken? Dat zou kunnen, al worden die uitbetaald. De variatie in type jobs in de verpleegkunde is echter bijzonder groot en niet elke verpleegkundige presteert extra uren.
Maar er is meer.
Lees de volledige tekst op de UZ Brussel blog.
