Daar streek ik dan neer, hand in hand met de prachtigste vrouw op aard, op een bodem die wel uit lava leek gemaakt. Zo rook het althans. Dat was ook zo. En ik vond het goed.
Nee, geen Zonnig Land dit jaar, maar een IJzingwekkend Schoon Land als vakantie. IJsland.
Toen ik ooit getuige mocht zijn van de Rocky Mountains wist ik al dat Moedertje Natuur verdomd goed is in het beroeren van een ziel. Maar wat Mama IJsland met mij als mensje deed, was en is ongezien. Nooit eerder zo hard getoucheerd door een plek.
Tijdelijk wonen in een plaatje, het kan dus.
Zoals een woeste blonde viking snakt naar een buit vol goud, zo snakte ik naar een landschap waar stilte, rust en pracht de hoofdrollen spelen.
Want ja, meneer dokteur, we hangen aaneen van de stress. Ah ja, ik moet de coronische schade opmeten. Want ik moet na de zomer nog aan de bak kunnen komen als artiest. Ik moet zonodig theatertje spelen. Als het mag van de regering en de virologen, meneer dokteur. En ondertussen moet ik ook nog een goeie papa proberen zijn. En een pluspapa. Een goed lief zijn. Een goeie vriend. Een goeie peter. En ik moet ondertussen dolgelukkig zijn. En terecht, ah ja, want we doen toch wat we graag doen. Jaja, meneer dokteur! En ik moet ook nog vermageren. En genoeg tijd vrijmaken. Voor sport, familie, vrienden. Die 870 onbeantwoorde mails moeten ook nog beantwoord worden. En ons huis moet nog afbetaald worden. En misschien komt er opnieuw thuisonderwijs aan… Help! Wat dan?! Minder werken? Dus minder verdienen. Op de Lotto spelen? Van job veranderen? Of moet ik gewoon zelf terug gaan studeren? Wat moet een mens allemaal, meneer dokteur?
Ik moet zoveel, ik wil kunnen ont-moeten.
Dus zei de wonderlijkste der wonderlijksten in de gedaante mijn lief: “Wij gaan naar IJsland, daar zult ge een fantastisch landschap ontmoeten. Een oord vol van schoonstheid. Ik ken u, dat gaat u deugd doen!” En of ze me kent!
Niks niet braden als een ingesmeerd kieken onder een veels te hete zon, met in de ene hand een Campari Soda en in de andere hand een iPhone waarop zomerse muziek te horen is (en waarop ik toch stiekem enkele mails check onderwijl). Nee! IJsland, here we come!
En we kwamen. En hoe!
Het is een cliché, maar een cliché is een cliché omdat het zo vaak waar is en dat is op zich ook weer een cliché, maar mijn god (gesteld dat die klootzak bestaat): wat viel alles van me af toen ik oog in oor, oor in oor, neus aan neus, bijna hand in hand, ja zelfs lip aan lip stond met de schoonste waterval die ik ooit gezien had. En toen moesten, ja moésten, de geisers of warmwaterbronnen nog komen. Het vulkanische gesteente. Gebergte. En de bultrug die al spelend zijn vin liet zien. Of de locals die lekker droog en praktisch zijn, maar bovenal de vriendelijkheid zelve.
Ik ben nog nooit verliefd geweest op een land, maar nu heb ik het vlaggen dedju. Ik wil dan ook zo snel mogelijk mijn geliefde opnieuw bezoeken, samen met mijn geliefde.
En bij uitbreiding moet iedereen naar dat Wonderbaarlijkste Land der Wonderbaarlijkste Landen kunnen gaan. Ja, dat moet! Desnoods op doktersvoorschrift. Want dat is dus wat de natuur met een mens kan doen: het gevoel te hebben dat we nietiger dan nietst zijn en dat er even niks moet. Dat je mag en moet ont-moeten op tijd en stond.
En nu komt de Greta Thunberg in mij naar boven, maar laat ze maar lekker opborrelen: lieve mensen, als er iets moet in dit leven, dan is het dat we met z’n allen meer voor die natuur moeten gaan zorgen, want Moedertje Natuur verzorgt ons ook. En hoe!
Merci, paradijselijk IJsland voor uw bestaan. We zien elkaar gauw weer, ik ga het mezelf voorschrijven. Maar eerst nog even vanalles geregeld zien te krijgen. Ik begin alvast aan die ondertussen 988 onbeantwoorde mails…
Dominique Van Malder
